ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ စြန္႔ခြါသြားေသာ ေဆာင္း

. ခ်စ္တဲ့ အိမ့္ျဖဴမေလး . . . ခ်စ္ျခင္းမဲ့ အသည္းနဲ႔ ႏွလုံးသားရင္ဘတ္တစ္ျခမ္း ေပ်ာက္ဆံုးေနခဲ့သူလား . . မက္ခြင့္ရွိေနတဲ့ ပန္းအိပ္မက္ထဲမွာေတာင္ ေပ်ာ္ရြင္ျခင္း စကားလံုးကို ဆူးေတြနဲ႔ ၀ွက္ထားတယ္ ။ သက္တံ့လင္းတဲ့ ညေတြလား . . ႀကယ္မႈန္ေဖြးတဲ့ မနက္ခင္းေတြလား . . စိတ္ကူးကမၻာလွလွေလးေတြလား . . မိုးရာသီထဲ ပစ္ပစ္ သြင္းတယ္ ထစ္ခ်ဴန္းသံ ေတြနဲ႔ ေခ်မႊပစ္တယ္ အလင္းအလက္ေတြနဲ႔ ထိုးခြဲပစ္တယ္ ဒီလိုနဲ႔ပဲ လမ္းအိုအို အေမွာင္စိုစို နဲ႔ မင္းအိပ္မက္မွာ ငါဟာ အလင္းမႈန္ေလးေလာက္ေတာင္ မလင္းရဲခဲ့ရွာဘူး ။ မင္း အသက္သြင္းတဲ့ အိပ္မက္ေလွမွာ ငါ့ ႀကယ္တာရာေတြ ဗုံတီးျပီး ႏွင္ထုတ္ခံလိုက္ရတယ္ မကာရရာသီ ခ်င္းတူတာေတာင္မွ ငါ့ရာသီက တစ္ျခမ္းပဲ့တယ္ အမွတ္မထင္ဆိုေပမဲ့ ထိရွမွာကို ႀကိဳသိခဲ့သလိုပဲ ငါ့ မုတ္သံုေတြ မင္းအေငြ႔အသက္နဲ႔တင္ ခ်ဳန္းခ်ဳန္းက် ျပိဳတယ္ ။ အလြမ္းေတြထဲက မထြတ္တဲ့သူလို႔ ငါ့ကို ေျပာႀကတယ္ . . . . ဒႆ ဆိုတာ ဘယ္ဇာတ္ထဲမွာ အလြမ္းထဲက ထြတ္ခဲ့ဖူးသလဲ . . . ငါ လြမ္းခဲ့ရတဲ့ ဇာတ္က ဒႆထက္ ႀကမ္းခဲ့တယ္ . . . ။ လင္းေခတ္ဒီႏို . . . . .

မလင္းခင္တည္းက ေမွာင္ခဲ့တဲ့သူ

. ပန္းဆက္ခံ သတို႔သမီးရဲ႕ ဒိုင္ယာရီမွာ ငါ့ရဲ႕ အိမ္မက္ေတြ တစ္ခန္းရပ္သြားခဲ့တယ္ ။ ခမ္းနားခဲ့ဖူးပါတယ္ ရာဇ၀င္ေတြ တိုးတိတ္ လြမ္းလွ် မိုးစက္ တစ္ေပါက္ ႏွစ္ေပါက္ႀကားမွာ မ်က္ရည္ စီးသံ ခပ္ေဆြးေဆြးနဲ႔ ( ဒီ ) ရင္ဘတ္ႀကီး ႀကိဳး ျပတ္ ခဲ့ ဖူး တယ္ ။ နမ္မီးဆစ္ ေလးရယ္ သိပ္ခ်စ္လို႔ ထိုးေႀကြးခဲ့တာမဟုတ္ဘူး လက္စားေခ်မွန္းသိရက္နဲ႔ ဘ၀တခုလံုး ပြင့္ထြတ္သြားေအာင္ ခင္းက်င္း အျပံဳး တစ္ပြင့္အတြက္ ငါ့ အိမ္မက္ေတြ လဲလွယ္ေပးခဲ့တာ . . ။ က်ကြဲခဲ့တဲ့ ဒဏ္ရာေတြကို ေကာက္ယူရင္း ကြဲက်ခဲ့တဲ့ ဒဏ္ရာေတြက ျပန္ျပန္ရွလို႔ . . . ေနာက္ေန႔ ဆိုတာမ်ားရွိခဲ့ရင္ မင္းလက္ေလး ငါကိုင္ခြင့္ရခ်င္ခဲ့တယ္ . . . . . ငါဟာ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . မလင္းခင္တည္းက ေမွာင္ခဲ့တဲ့ေကာင္မို႔ ေကာင္းကင္ႀကီးကေတာင္ မိုးမေပးခ်င္ေတာ့ဘူးတဲ့ေလ . . . . . လင္းေခတ္ဒီႏုိ