တစိတ္စိတ္
တစိတ္စိတ္နဲ႔
က်ဳပ္အသည္းကို
ဗန္ဂိုးရဲ႕
ပန္းရိုင္းေတြႀကား ထားခဲ့တယ္
မိန္းမ
တစ္ေယာက္ရဲ႕ မ်က္၀န္းဟာ
ေနစႀကၤာ၀ရာထဲက
ေနတစ္စင္းလို
လတစ္စင္းလို
. . .
ႀကယ္တစ္စင္းလို
. . .
ပါေဖာလ္မန္႔
အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔
လႈပ္ရွားေနတဲ့
နဂါးေငြ႕တန္းေတြလို
ပ်ားပိတုန္းတစ္ေကာင္ကို
ျမဳဆြယ္ေနတဲ့
ေနေရာင္ဆမ္းကာ
ယိမ္းႏြဲ႕ေနတဲ့ အရိုင္းပန္းေတြလို
က်ဳပ္ကို
အဆံုးအစမဲ့ တပ္မက္မႈႏြံထဲဲ ဆြဲႏွစ္ခ်သြားတယ္ ။
က်ဳပ္
. .
ေျပာစရာ
စကာလံုး မရွိခဲ့ဘူး
စြဲလမ္းမႈကို
ျဖတ္ေတာက္ဖို႔
ႏွလံုးသား
နဲ႔ စိတ္ဆႏၵ တစ္စံုကို
သျဂိဳလ္တိုင္းလည္း
အႀကိမ္ႀကိမ္
ျပန္ရွင္သန္ေနတယ္ ။
ေက်ာခိုင္း
လွည့္ထြက္သြားတဲ့ သ႑ာန္တစ္ခုဟာ
ပက္ဘလို
နဗားဒါးရဲ႕ The lady shade ပန္းခ်ီကားလို
ေ၀းသြားလိုက္
. . . နီးသြားလိုက္ . . .
မႈန္သြားလိုက္
. . . ၀ါးသြားလိုက္နဲ႔ . . .
ေနခင္းေႀကာင္ေတာင္
တေစၦေျခာက္ခံလိုက္ရတယ္ ။
သူမဟာ
မိုးေကာင္းကင္နဲ႔ မတူတဲ့
က်ဳပ္ရဲ႕
မိုးေကာင္ကင္ပါ ။
ကိုယ့္ဆႏၵ
ကိုယ္ျမိဳခ်လိုက္တယ္
. . .
. . .
ဆိုဖီယာ
. .
. . .
. . .
နံရံေလးတစ္ခ်ပ္
ကာရုံေလာက္နဲ႔
က်ဳပ္ကို
ခ်န္ခဲ့ဖို႔ လံုေလာက္တယ္ မဟုတ္လား ။
ဗီလိန္တစ္ေယာက္ရဲ႕
ဇာတ္၀င္ခန္းဟာ
တစ္ခန္းရပ္ျပဇာတ္
သာသာပါပဲ ။
ခြင့္လြတ္ပါ
ဆိုဖီယာ . . .
မင္း
က်ဳပ္ဆီက ထြက္သြားတဲ့အခါ
ဗန္ဂိုးရဲ႕
ႏွင္းဆီတေယာကို
အလြမ္းတစ္ပုဒ္စာေလာက္
ျဖစ္ျဖစ္
က်ဳပ္ကို
တီးခတ္ခြင့္ျပဳပါ ။
လင္းေခတ္ဒီႏို ( 23.4.12 ၊ 8:50 AM )
