တစ္ေခတ္ တစ္ေယာက္လူ

. ကဗ်ာတို႔ရဲ႕ အရွင္သခင္ . . . . ျမင္းျဖဴေျခာက္ေကာင္ေသာ့တဲ့ ရထားလံုးန႔ဲ သံသရာ ေလာကႀကီးထဲ သူ ခရီးတစ္ေခါက္ ထြတ္သြားခဲ့ျပန္ျပီ ။ ေနေတြ လေတြေတာင္ မွိန္လို႔ ႀကယ္ေတြ ညေတြေတာင္ ငိုခဲ့ႀကရ ။ တာရာ မရွိတဲ့ စကားလံုးကၽြန္း အသက္ေသမသြားတဲ့ ကဗ်ာ ခ်န္္ခဲ့တဲ့ နကၡတ္ရစ္သမ္ အပိုင္းပိုင္း အစစ ကြဲေႀကေနတဲ့ ေတးသြား ေတြေအာက္ ၀ိညာဥ္ရိုင္းေတြ မ်က္ရည္နဲ႔ ကခုန္ေနႀကဦးမယ္ ။ အကၡရာကို ေတးသြားတစ္ပုဒ္လို သီဆိုခဲဲ့သူ ဘ၀ကို ခပ္ႀကမ္းႀကမ္း အဖန္ရည္တစ္ခြက္လို ေမာ့ေသာက္ခဲ့သူ အထီးက်န္ျခင္းကို ေက်ာပိုးအိတ္တစ္အိတ္လို လြယ္ထားခဲ့သူ ။ ေနာက္ဆံုး . . . ေနာက္ . . . ဆံုး . . . ႏႈတ္မဆက္ လက္မျပပဲ သူ႔ႀကယ္သူ ခပ္ဆိတ္ဆိတ္ေျခြခဲ့တယ္ ။ ႀကယ္စင္ေတြ အျပိဳင္းျပိဳင္း ျပိဳလဲ မီးေတာက္ ရစ္သမ္ေတြေအာက္မွာ ေကာင္းကင္ကိုေမာ့ျပီး အိပ္မက္ေတြ ငိုခဲ့ႀကရ ။ တစ္ေခတ္ တစ္ေယာက္ ငါတို႔ ရင္ဘတ္ႀကားက ႏွင္းဆီဓားသြား သူ ဆြဲႏုတ္သြားခဲ့ျပီး ။ ( ဆရာတာရာမင္းေ၀ သို႔ ) လင္းေခတ္ဒီႏုိ ( ၆ . ၈ . ၁၀ ) .