ညေန

ညေနတစ္ခုရဲ တံစကျမိတ္မွာ မ်က္ရည္ေတြ တြဲခိုေနတုန္းပဲ ။ မိုးထဲ ေရထဲ ကပိုကရို ညႊတ္ကိုင္းလာတဲ့ ထီးကေလး မ်က္ႏွာျပင္ကို ရိုက္ခတ္ေနတဲ့ မိုးစက္ေလးေတြရဲ႕ ေတးသြား ေလေျပအေ၀ွ႔မွာ လႊင့္ေမ်ာသြားတဲ့ ဆံႏြယ္ ကၽြန္ေတာ့္ကို လႈပ္မရေအာင္ ရစ္ပတ္ဖူးတဲ့ႏြယ္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေ၀၀ါးျခင္းေတြထဲ လမ္းေပ်ာက္ေစခဲ့တဲ့ ေတးသြား ကၽြန္ေတာ့္ကို ေနရိပ္ေတြ ခဏခဏ နမ္းမွာစိုးလို႔ ညႊတ္ကိုင္းလာခ့ဲဖူးတဲ့ ထီးကေလး ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ႔ႏြယ္ သူျဖတ္ ၊ သူ႔ေတးသြား သူ တိကနဲ႔ ရပ္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ေနမင္းရဲ႕ ေက်ာရိုးတည့္တည့္မွာ ထားခဲ့တယ္ ။ ညေနခင္းဟာ ခမ္းနားမႈေတြေပ်ာက္ဆံုးေနေသာ မာယာမရွိတဲ့ မ်က္ရည္ပန္း ၀င္သက္ ထြက္သက္ဟာ ေခ်ာက္ကမ္းပါးထိပ္မွာ ေတ့ေတ့ေလး တင္ေနတဲ့ သစ္ရြက္တစ္ရြက္လို ေလတစ္ခ်က္အပင့္မွာ သူ႔ မနက္ျဖန္ဟာ စုန္းစုန္းျမဳပ္သြားႏိုင္တယ္ ။ သူမကို မလြမ္းပါဘူးလို႔ ေျပာရင္ ကၽြန္ေတာ့္ ကဗ်ာေတြ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူစိမ္းဆန္ကုန္လိမ့္မယ္ ။ ဘာမွ မက်န္ေတာ့တဲ့ ကံႀကမၼာ အတုႀကီးနဲ႔ အသက္၀၀ရွဳဖို႔ ျပတင္းေပါက္အေသကို ဂ်က္ျဖဳတ္ခ်လိုက္တယ္ ။ Platonic Love ဆိုတာ ဓာတ္ရွင္မင္းသမီး တစ္ေယာက္ကို ေမာ္ဒယ္ ေခတ္မွာ Catwalk ေလွ်ာက္ခိုင္းသလိုပဲ လူရာ မ၀င္ေတာ့ဘူး ။ ညေနဟာ နပိုလီယံ မုန္းတဲ့ အရွံဳး ေငးႀကည့္မိတဲ့ ေန၀င္ခ်ိန္ဟာ အလြမ္းေတြ တံစက္ျမိတ္ကေန ငိုေနတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့ ။ ငွက္ဆိုတာ နားခိုျပီးရင္ အခ်ိန္တန္ေတာ့ သူ႔အိမ္ သူျပန္တာပဲေလ ။ သူမဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ စိတ္ေကာက္တတ္တဲ့ ႏွင္းဆီ သူမဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို အိပ္မက္ထဲက ေပးမထြက္တဲ့ ဒီဇင္ဘာကဗ်ာ သူမဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ရုပ္ေသးရုပ္တစ္ရုပ္လို အသံုးေတာ္ခံခိုင္းခဲ့တဲ့ ကေ၀ပ်ိဳ သူမဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ထားရစ္ခဲ့တဲ့ ေနာက္ဆံုး ရထားတစ္စင္း ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူမ ႏႈတ္ဖ်ားဓားသြားေပၚမွာ အသက္စင္းေပးထားတဲ့ . . . . . . . . . . . ညေန . . ။ လင္းေခတ္ဒီႏို ( 31.8.12 / 9:30 AM ) .