ကျွန်တော် Blogger တစ်ယောက် ဖြစ်လာတာက ၂၀၀၇ နှစ်ကုန်လောက်မှာပါ ။ ပထမဦးဆုံး ဘလော်ဂါ မဖြစ်ခင် ၂၀၀၆ လောက်က Multi Social Site တစ်ခုဖြစ်တဲ့ Mysuboo.com မှာ ကျွန်တော် စတင်ပြီး စာဖတ်သူ တစ်ဦး အဖြစ် စတင်ခဲ့တာပါ ။ ၂၀၀၇ လောက်မှာ စာတွေ စရေးခဲ့ပါတယ် ။ အဲ့ဒီတုန်းက ကျွန်တော် Blog ဆိုတာကို မသိသေးပါဘူး ။ Multi Social Site တွေမှာပဲ စာရေး စာဖတ်ရင်းနဲ့ Online Writer အဖြစ် စတင်ခဲ့ပါတယ် ။ အဲ့ဒီ အချိန်တုန်းက ကျွန်တော်တို့ လူငယ်တွေကြားမှာ Planet တို့ Mysuboo တို့ဆိုတာ တော်တော် ခေတ်စားခဲ့တဲ့ အချိန်ပါ ။ ဒီလိုနဲ့ Mysuboo socail network ထဲမှာ သူရဿဝါ တို့နဲ့ စပြီး ခင်မင်ရင်း ၊ ၂၀၀၇ နှစ်ကုန်လောက်မှာ သူရဿဝါ နဲ့ ဇာတိ တို့က Blog လုပ်ကြမယ် ၊ ကိုယ့်ရဲ့ ကိုယ်ပိုင် Page လေး တစ်ခု တည်ဆောက်ကြမယ် ဆိုတော့ ကျွန်တော်ပါ Blog တစ်ခု စတင်လုပ်ဖြစ်ခဲ့ပါတယ် ။ ကျွန်တော် မှတ်မိပါသေးတယ် ကျွန်တော် Blog စတင်လုပ် တုန်းကဆိုရင် Blogger ဦးရေ သိပ်မရှိသေးဘူး ။ မှတ်မိသလောက် အယောက် ၁၀၀ မကျော်သေးတာတော့ အမှန်ပဲ ။
ကိုရန်အောင်တို့ ၊ မန္တလေးက ကိုမောင်လှတို့ ၊ နောက်ပြီး စေတန်ဂေါ့ တို့ဆိုတာ ကျွန်တော် ဘလော့ စလုပ်ချိန်မှာ Template ပြင်ဆင်ဖို့ နည်းပညာ အကူအညီရယူခဲ့ရတဲ့ သူတွေပါ ။ နောက်ပြီး မလေးအိမ့်ချမ်းမြေ့ ၊ ကိုညီလင်းဆက် ၊ ကိုနေဘုန်းလတ် ၊ မမေဓာဝီ ၊ မပင့်ဂိုး ၊ မဘာညာကွိကွိ ၊ ကိုမင်းယွန်းသစ် ၊ ကိုဖိုးသူတော် ၊ ကိုမျက်လုံး ၊ ကိုစိုးဇေယျာထွန်း ၊ သူတို့တွေကတော့ ကျွန်တော့်ထက် စီနီယာကျတဲ့ Blogger တွေပါ ။ အဲ့ဒီထဲက ကိုနေဘုန်းလတ် ရဲ့ Blogger နဲ့ Chatter ဆိုတဲ့ ပို့စ်လေးက ကျွန်တော့် ဘလော်ဂါ ဘဝမှာ အမှတ်တရ အရှိဆုံးနဲ့ ဘလော်ဂါ တစ်ဦးရဲ့ လမ်းကြောင်းမှန်ကို ရောက်အောင် တွန်းပို့ပေးတဲ့ ပို့စ်လေး ဆိုလည်း မမှားခဲ့ပါဘူး ။ Blogger ဆိုတာ ကိုယ်ရေးတဲ့ အမှားအမှန်ကို တာဝန်ယူရဲရမယ် ဆိုတဲ့ စိတ် ၊ Chatter ဆိုတာ ထက်ကို ပိုပြီး တာဝန်ကြီးမားတယ် ဆိုတဲ့ စိတ်လေးကို အဲ့ဒီပို့စ်လေးကနေ သင်ပေးခဲ့တာပါ ။
ဒီလိုနဲ့ ၂၀၀၉ လောက်မှာ Blog တွေ တော်တော်များများကို ပေါ်လာကြပါတယ် ။ ထာဝရကြယ်စင် မိုးခါး ၊ ဆုံနိုင်ခွင့်(မေလေး) ၊ ကိုပီတာ ၊ လရောင်လမ်း(တေဇာ) ၊ ကိုရီနိုမာန် ၊ တောင်ပေါ်သား ၊ ကိုချမ်းလင်းနေ ၊ ဆောင်ချမ်းမိုး ၊ ကိုမြစ်ကျိုးအင်း ၊ ဆောင်းနှင်းရွက် ၊ ပန်ဒိုရာ ၊ တလနွန် ၊ မဗေဒါ ၊ ကိုရင်နော်ခင်းလေးငယ် ၊ ကိုလင်းဒီပ ၊ ကိုဆောင်းယွန်းလ ၊ မသက်ဝေ ၊ ကိုအောင်သာငယ် ၊ ကိုမင်းဒင် စတဲ့ ဘလောဂါတွေကို သိခဲ့ပါတယ် ။
၂၀၁၀ ကျတော့ လိုက်မဖတ် နိုင်အောင်ပါပဲ ။ ကဗျာဘလော့တွေ ဖြစ်တဲ့ ကိုမိုးစက်အိမ် ကိုနွေသစ် ကိုညိမ်းညို ညီအကိုအရင်းလိုဖြစ်ခဲ့တဲ့ ကဗျာသောက်ဖော်သောက်ဖက် ကိုညလင်းအိမ် ( တခါတရံလည်း ကဗျာအမူးလွန်ပြီး ကဗျာတွေ ရင်ဘတ်ထဲက ပြန်အံကျလာတာလည်း ရှိတယ်ဗျ ) ၊ မှုးဒါရီ ၊ ဂျွန်မိုးအိမ် ၊ နွေးနွေးသဲမွန် ( ညီမ မိနွေးကတော့ စုဗူးမှာတည်းကသိခဲ့တာပါ ) ၊ သွယ်လင်းဆက် ၊ လမ်းအိုလေး ၊ ကျော်ညိုသွေး (ကိုဂစ်တာ) ၊ ကိုရင်ညိန်း ကိုချိရွန် ၊ ကိုလင်းသစ်ဏီ ၊ ကိုနွေညို မောင်လုလင် ၊ မောင်ခင်လေး ၊ ဘသားချော ၊ ကိုဖြိုးငယ် ၊ ကိုသားကြီး ၊ အိမ်မက်ခြေရာ ၊ ညီမငယ် ဇော် ( ကျွန်တော်တို့အိမ် ) ၊ မနုငယ် ၊ ဇူးငယ် ရင်မှမိုးစက်ပွင့်များ ၊ စတဲ့ ဘလော်ဂါ ကဗျာဆရာတွေနဲ့ ခင်ခဲ့ပါတယ် ။ နောက်ပြီး ရသအရေးအသားပိုင်းမှာ ဆိုရင် အကိုလိုခင်တဲ့ ကိုဏီးလို့ ကျွန်တော်တို့ ခေါ်တတ်တဲ့ ကိုဏီလင်းညို ၊ အိမ်မက်ဆိပ်ကမ်း ၊ သက်ပိုင်သူ ၊ ခရမ်းပြာကြယ်စင်လှိုင်းခတ်သံ ၊ ခရေတွန် ၊ မချော အစိမ်းရောင်လွင်ပြင် ၊ မောင်ဘကြိုင် ၊ ကိုကြီးကျောက် ၊ ဆိုဒ်ပရပ် နတ်သမီး ၊ နှင်းနဲ့မာယာ ၊ ကိုကိုမောင် ပန်းရနံ့ ၊ ကိုဇော် ၊ မမကွန် ( KOM ) ၊ မမိုးငွေ့ ၊ ညခင်းရဲ့လမင်း ၊ ဆောင်းနှင်းရွက် အမရွှေစင်ဦး ၊ မဒါလို့ ကျနော်ခေါ်တဲ့ သဒ္ဒါလှိုင်း ၊ နောက်ပီး သူငယ်ချင်း အရင်းလိုခင်ခဲ့ကြတဲ့ ယွန်း ၊ ဂျင်းမလို့ကျနော်တို့ ခေါ်တဲ့ အင်ကြင်းသန့် ၊ မြတ်မွန် ၊ ဒါ့အပြင် အမရွှေပြည်သူ ၊ ချိုကိုသဇင် ၊ ခိုင်နုငယ် ၊ မရို့စ် ၊ မြရေလျဉ် ၊ မောင်မျိုး ၊ မိလှိုင် ( အိန်ဂျယ်လှိုင် ) ၊ ဂျက်စမင် ( တောင်ကြီး ) ၊ မိုးပန်ချီ ၊ နိုဘယ်မိုး ၊ ညီသူအိမ် ၊ နတ်ဆိုးလေး ၊ မွန်းသက်ပန် ၊ ရံအင်္လကာ ၊ မက်မက် ၊ ခင်မောင်ချင် ၊ သိင်္ဂါကျော် ၊ သိင်္ဂါရ ၊ မနောဖြူ ၊ မသစ် ၊ မပိုး ၊ မဗစ်စတာ ၊ ကိုအောင် ပျုနိုင်ငံ ၊ ဘလက်ရို့စ် ၊ မြသွေးနီ ၊ မဒမ်ကိုး ၊ သတိုး ၊ ကိုသက်ထွေး ၊ အမရာ ၊ ညီဇံလှ ၊တို့အပြင် နောက်ထပ် မေ့နေတဲ့ နာမည်တွေ အများကြီးကျန်ပါသေးတယ် ။ ဒီလိုနဲ့ပဲ အဲ့ဒီအချိန် တုန်းက Blogger ဘ၀ ဆိုတာ အရမ်းပျော်ဖို့ ကောင်းခဲ့ပါတယ် ။ ပို့စ်တစ်ပုဒ်မှာ Commend တွေက မရှိဘူးဆိုရင် အနည်းဆုံး ၂၀ လောက်ကတော့ အနည်းဆုံးပါပဲ ။
၂၀၁၁ လောက်ကျတော့ FB ကို လူသုံးများလာတဲ့အချိန်မှာ Blogging တဲ့ လူဦးရေ တဖြည်းဖြည်း ကျဆင်းလာ တော့တာပဲ ။ ဒါဟာ FB ရဲ့ အစစ အရာရာ အားသာချက်တွေကြောင့်ဆိုရင် ငြင်းမရတဲ့ အချက်ပါ ။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်ဟာ Facebooker တစ်ဦးထက် စာရင် Blogger တစ်ဦး အဖြစ်ကို ယနေ့ ထိ တန်ဖိုးထားတုန်းပါ ။ အရင်ကလောက် Blog post တွေ မရေးနိုင်တော့ပေမယ့် ၊ အချိန်ရရင် ရသလို ရေးသားနေတုန်းပါ ။
ကျွန်တော် အနေနဲ့ FB ကို မြစ်တစ်စင်းရဲ့ ရေပြင်ပေါ်မှာ ရေးနေတဲ့ ပန်ချီကားတစ်ချပ်လို့ တင်စားမယ်ဆိုရင် Blog ကို ကင်းဘတ်စပေါ် ရေးချယ်နေတဲ့ ဆီဆေး ပန်ချီကားတစ်ချပ်လို့ တင်စားချင်တယ် ။ FB ဟာ မြစ်တစ်စင်းပေါ်မှာ ရေးနေတဲ့ ပန်ချီကားတစ်ချပ်လိုပဲ ၊ အချိန်ကာလ ရွှေ့လျားနေတာနဲ့ အမျှ ၊ ရေးသမျှ အချိန်ပိုင်းအတွင်း ရေစီးနဲ့ မျောပါသွား သလို ပျောက်ကွယ်တာ မြန်လွန်းပါတယ် ။ Blog ကျတော့ အဲ့ဒီလို မဟုတ်ပြန်ဘူး ၊ ကင်းစဘတ်စပေါ်မှာ ရေးနေတဲ့ ဆီဆေး ပန်းချီကား တစ်ချပ်လိုပဲ ၊ ကိုယ်လှအောင် ချယ်မှုန်းနိုင်ရင် ချယ်မှုန်းနိုင်သလောက် ကိုယ့်ရဲ့ အနုပညာ ကို ထင်ဟပ်စေတယ် ။ သမိုင်းကို ကျန်ရစ်စေတယ် ။ ဒါကြောင့် Blog ဆိုတာကြီး ရှိနေသမျှတော့ Blogger ဆိုတာ ရှိနေဦးမယ်လို့ ထင်ပါတယ် ။ Blogger တို့ရဲ့ သမိုင်း မှတ်တိုင်တွေ ၊ အမှတ်တရတွေ ကျန်ရစ်နေဦးမယ်လို့ ကျွန်တော် ထင်မြင်မိပါတယ် ။
လင်းခေတ်ဒီနို (ခ) ဗညားရှိန်
http://www.lynnkhitdeno.com
( အလုပ်မအားတဲ့ ကြားထဲကနေ ၊ တတ်နိုင်သမျှ ရေးလိုက်ရတဲ့ ပို့စ်တစ်ခုမို့ ၊ ရှည်ရှည်မရေးနိုင်တာ အတွက်ရော ၊ အချက်အလက် အစုံအလင် မရေးသားနိုင်ခဲ့တာ အတွက်ရော ၊ ကျွန်တော် တောင်းပန်အပ်ပါတယ် )
17 comments:
Woww... အစ္ကိုတင္စားထားတာေလးကို အရမ္းသေဘာက်တယ္ :D
ဒီတစ္မနက္လံုး ဘေလာ့ဂ္ေဒးပို႔စ္ေတြ ကိုဏီလိုက္ဖတ္ေနမိတာ...
အရင္တုန္းကအခ်ိန္ေတြကို လြမ္းမိတယ္...
ခင္မင္ျခင္းအားျဖင့္...
ဏီလင္းညိဳ
မွန္တယ္ကုိေဖာ႔...fbကက်ေနာ္အတြက္လည္း ေနာင္ေတာ္
စကားအတိုင္းပါပဲ...။
အမွတ္တရ ေရးေပးတဲ႔အတြက္ ေက်းဇူး ဘရားသားေရ. Blog Digest Page ေလးမွာ ရဲွဖုိ႔အတြက္ ယူသြားပါတယ္.
ခင္မင္လ်က္
Yan.
ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ Facebooker တစ္ဦးထက္ စာရင္ Blogger တစ္ဦး အျဖစ္ကို ယေန႔ ထိ တန္ဖိုးထားတုန္းပါ ။ (y)
အမွတ္တရပို႔စ္ေလးေတြ ဒီေန႔ လိုက္ဖတ္ျဖစ္ေနတယ္...
ေနာက္ဆံုးပိုဒ္ တင္စားထားတာေလး သေဘာက်မိတယ္
ေနာက္ဆုိ မေပ်ာက္ေနေတာ့ပဲ ဘေလာ့မွာ စာမ်ားမ်ားေရးပါ အကို ....
႔ပံု/ မိလိႈင္ ..:P
Happy Blog Day ပါအကို... ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စာတစ္ပုဒ္ ေရးျဖစ္တယ္ဆိုေတာ့ ဝမ္းသာမိတာအမွန္ပဲ ဘေလာ့ဂါတစ္ေယာက္ မဟုတ္ဘူးလားေနာ္..အကိုရာ ..:)))
အမွတ္တရ ပိုစ့္ေလး ေရးျဖစ္တာ ေတြ႔ေတာ့ သိပ္၀မ္းသာပါတယ္... စာေတြ ဆက္ေရးၾကမယ္ေနာ္... း-)
ကုိယ္ကမေရးႏုိင္လုိ႔သူမ်ာေရးထားတာေတြဖတ္ရတာ ကုိျပီးအရသာရွိသလုိပါပဲ
ေရးသားတင္စားခ်က္တြေကာင္းတယ္ဗညားေရ
မိတ္ေဆြဘေလာ႔ဂါေတြအားလုံးနာမည္ပါေအာင္လဲေရးတတ္လုိက္တာ
ေပ်ာ္ရႊင္စရာဘေလာ႔ေဒးေလးျဖစ္ျပီးခ်မ္းေျမ့ပါေစ
အစ္ကို ေတာ္ေတာ္မွတ္နိုင္တာပဲ နာမည္ေတြအမ်ားၾကီး မွတ္မိေနတယ္ း))
အခ်က္အလပ္မစံုရင္ေတာင္းပန္တယ္..တဲ့။ ဒီေလာက္စံုေနတာကိုး.. :)
ဘေလာ့ေဒးပို႔စ္ေတြ လိုက္ဖတ္ရေတာ့ ဘေလာ့ရဲ႕အစပိုင္းကာလေတြကို ျပန္လည္သိခြင့္ရတယ္။ ဘေလာ့ဂါျဖစ္ခြင့္ရတဲ့ဘ၀ကို အၿမဲေက်နပ္ေနမွာပါ..။
စာေတြ ျပန္ဖတ္ရၿပီး ျပန္ဖတ္ျဖစ္တဲ႔ ဘေလာ့ဂ္ေဒးေလးက ေတာ္ေတာ္ သက္ဝင္လႈပ္ရွားလာခဲ႔ၿပီ …
ငါလည္း ဘေလာ့ဘဲ ျပန္ေ၇းမယ္လို႕
စဥ္းစားထားတယ္ဟာ..
အရင္ကေလာက္လည္း
အင္တာနက္ သံုးျဖစ္ေတာ့မယ္
မထင္ဘူးဟ..
ရတဲ့အခ်ိန္ေလးေတာ့ ဘေလာ့ကို ပိုဦးစားေပးမယ္လို႕
ဆံုးျဖတ္ထားတယ္..ဗညားး
Blog ကို ကင္းဘတ္စေပၚ ေရးခ်ယ္ေနတဲ့ ဆီေဆး ပန္ခ်ီကားတစ္ခ်ပ္လို႔ တင္စားသြားတာေလးက လွလိုက္တာ။
FB မွာက်ေတာ့ လတ္တေလာ ခံစားခ်က္ကို ေကာက္တင္ၿပီး လြယ္လြယ္ေကာက္တင္လိုက္ေတာ့ ဘေလာ့နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ကို အလွမ္းအကမ္း ေ၀းေ၀းလာေရာ . . . ပို႔စ္တိုင္းမဟုတ္တိုင္း လာေတာ့ ဖတ္ျဖစ္ပါေသးတယ္ . . . ကဗ်ာေတြလည္း ထပ္ေရးပါဦးလို႔ ..... ။
ကိုယ္႔ဘဝမွာ ကိုယ္႔ဘေလာ႔ေလးက ဒုတိယ အသည္းႏွလုံးတခုဆုိေတာ႔ ဘေလာ႔ဂါတုိင္း ဘေလာ႔ဂါအျဖစ္ ဂုဏ္ယူတန္ဖုိးထားေနလိမ္႔ မယ္လို႔ ထပ္တူယုံၾကည္မိပါတယ္ း)
ေမာင္ေလးေရ..
comment မေရး ဘေလာ့ေပၚမတက္ စာမေရးျဖစ္တာ ၾကာၿပီျဖစ္ေပမယ့္ ဘေလာ့အေပၚ သံေယာဇဥ္ကေတာ့ ႀကီးတုန္းပဲေနာ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေမာင္ေလးေျပာသလို လွပသက္ဝင္တဲ့ ဆီေဆးပန္းခ်ီကားႀကီး တခ်ပ္လို အၿမဲဆန္းသစ္အက်ိဳးျပဳေနမယ့္ ကဗ်ာစာေပဆီေဆးကားခ်ပ္ႀကီးအျဖစ္ ျမင္ေတြ႔ခြင့္ ရနိုင္ပါေစလို႔ ဆုမြန္ေတာင္းပါတယ္..။
ခ်စ္ခင္စြာ
မဒါ
Post a Comment