ေမ့မရခဲ့ေသာ အျပံဳးတစ္ပြင့္

. ႏွင္းေတြက်ေနလိုက္ အေမ... လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၆ ႏွစ္တုန္းက ဒီလိုရာသီ မနက္ခင္းေလးထဲမွာပဲ အေမ့ရဲ႕ အားအင္ေဖ်ာ့ေလ်ာ့ေနတဲ့ အျပံဳးမ်က္ႏွာေလးကို ကၽြန္ေတာ္ စတင္ျမင္ခြင့္ရခ့ဲတယ္ အေမ့ရဲ႕ ေႏြးေထြးတဲ့ ရင္ခြင္ေလးထဲ ကၽြန္ေတာ္ စတင္ခိုလႈံခြင့္ရခဲ့တယ္ အေမ့ရဲ႕ ေမတၱာႏုိ႔ခ်ဳိကို ပထမဦးဆံုး ကၽြန္ေတာ္ ေသာက္သံုးခြင့္ ရခဲ့တယ္။ ျမင့္မိုရ္ေတာင္တဲ့လား အေမ... အေမ့ေမတၱာနဲ႔ ယွဥ္ရင္ နိမ့္ပါးလိုက္တာ သားသမီးအတြက္ ဓားခင္းၿပီး ေလွ်ာက္ရမယ့္လမ္းဆိုရင္ေတာင္ ေက်ာျပင္ကို ေနာက္ျပန္မလွည့္တတ္တဲ့ အေမ... ခါးခ်ိေအာင္႐ုန္းေနရေပမဲ့ သားသမီးေတြေရွ႕မွာ ညိႇဳးႏြမ္းေနတဲ့ အျပံဳးတစ္ပြင့္ ေႂကြမသြားေအာင္ေနျပခဲ့တဲ့ အေမ ျမင့္မိုရ္ေတာင္ဆိုတာ အေမ့ဖဝါးေအာက္က သဲတစ္ပြင့္ထက္ေတာင္ ေသးငယ္သြားသလိုပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပႆဒါးေန႔ေတြ စားသံုးခဲ့ဖူးတယ္ အေမ အိပ္မက္ေတြ ေလာင္ၿမိဳက္သြားတာ ဝမ္းနည္းရင္းၾကည့္ခဲ့ဖူးတယ္ အေမ ဘဝေတြ လငပုပ္ ဖမ္းတာ တစစ္စစ္နာက်င္ရင္း အႀကိမ္ႀကိမ္ ခံစားခဲ့ဖူးတယ္ အေမ ဒြန္းစ႑ား အဆင့္ သာသာေလာက္ ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔လည္း အၾကည့္ခံရဖူးတယ္ အေမ ကံၾကမၼာက ခေရာင္းလမ္းကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းခင္း ခပ္ျပင္းျပင္းနင္းခိုင္းခဲ့ေပမဲ့ သားသမီးအတြက္ ကိုယ့္အေရျပား ကုိယ္ဆြဲဆန္႔ၿပီး လမ္းခင္းေပးခဲ့တဲ့ အေမ ညီမွ်ျခင္း ရွာမေတြ႕ခဲ့တဲ့ အေမရဲ႕ ေမတၱာဟာ ကမာၻကုန္က်ယ္သေရြ႕ ႏႈိင္းျပစရာ မရွိခဲ့ဘူး။ မုန္တိုင္းေတြ ဘယ္ေလာက္ထန္ႏိုင္မွာလဲ ဆူးလမ္းေတြ ဘယ္ေလာက္ၾကမ္းႏိုင္မွာလဲ ေလာကမာယာေတြ ဘယ္ေလာက္ ပၪၥလက္ဆန္နိင္မွာလဲ မ်က္ရည္မဝဲဘူး ေျခဦးေတြ ေနာက္ျပန္မလွည့္ဘူး ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ခ်မခြဲပစ္ဘူး အေမ့အားေပးစကားတစ္ခြန္းသာရွိမယ္ဆိုရင္ မၿပိဳဘူးဆိုတဲ့ မိုးေကာင္းကင္ကိုေတာင္ ေခါင္းနဲ႔ တက္တိုက္ ဝံ့တယ္ အေမ... ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ဆူးေတြ ၾကမ္းေနတဲ့ ေလာကႀကီးမွာ အေမေသးြ ေပးခ့ဲတဲ့ အသြားက ေဇာင္းထက္ေနတုန္းပါပဲ အေမ...။ ဗညားရွိန္ (ခ) လင္းေခတ္ဒီႏုိ . ဇန္န၀ါရီလ ၁၉ ရက္ေန႔က က်ေရာက္ခဲ့တဲ့ အေမေန႔ အမွတ္တရ ကဗ်ာေလးပါ ။