မ်က္ရည္မပါ ရွိဳက္သံမပါတဲ့ ညအေသေတြ ေနာက္မွာ

. အစိမ္းေရာင္ ရက္စြဲေတြကို ထြန္ယက္ရင္း တကိုယ္ရည္မိုးေကာင္းကင္လည္း ညိဳတတ္ခဲ့ျပီး အသြင္ေျပာင္းသြားတဲ့ ညဦးယံဟာလည္း နကၡတ္သီတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္မဟုတ္ခဲ့ေတာ့ဘူး . . . ရင္ဘတ္ထဲ ေႀကကြဲလိုက္တာ ခ်စ္သူ . . . ဒီဇင္ဘာရဲ႕ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ရက္ကို အလင္းေတြ ေဖာက္ခြဲရင္း အရူးတစ္ေယာက္လုိ ငါ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရတယ္ ေကာင္းကင္မွာ အရွဳံးေတြမ်ား သာယာလိုက္တာ အဲဒီေန႔မွာ ငိုတတ္ဖို႔ေတာင္ ငါ့အသက္ရွဴသံ ငါရွာမေတြ႕ခဲ့ဘူး . . . ငါ မငိုပါဘူး ခ်စ္သူ . . . မ်က္ရည္ကို အလြမ္းနဲ႔ ေရာျပီးေတာ့ နာက်ဥ္ပစ္ခဲ့တယ္ ငါ့ အဆင့္နဲ႔ မမွီတဲ့ မင္း ကမာၻေလးထဲကေန ငါ့အသည္းကြဲမ်ဥ္းေႀကာင္းကို ငါ တိမ္းေစာင္းေပးခဲ့ပါတယ္ မ်က္ရည္မပါေႀကး ရွဳိက္သံမပါေႀကးဆိုတဲ့ ညအေသေတြႀကားထဲမွာ လွ်စ္စီးတန္းေတြကို ေကြးကိုင္းရင္း ငါ့ မုတ္သံုကို ငါ တိတ္ဆိတ္စြာ ပ်ိဳးႀကဲပါရေစ . . . ျပဳစားတတ္လြန္းတဲ့ နမ္မီးဆစ္ေလးေရ ဗီးနပ္စ္ရဲ႕ ညိဳ႕အျပံဳးကိုမ်ား မင္းတတ္ခဲ့ေလသလား ေတာင္းပန္ပါတယ္ဆိုတဲ့ စကားတစ္လံုးနဲ႔ မင္းက်ိန္စာ ပ်ယ္မသြားမွန္း သိခဲ့ေပမဲ့ ငါကိုယ္တိုင္ သတ္ကြင္းထဲ ေျပး၀င္ခဲ့တာပဲ ေသြးပ်က္ေနတဲ့ အိပ္မက္ေတြမွာ ငါ ဘယ္လိုက်ရွဳံးေနတယ္ဆိုတာ အေမွာင္ဖားလားခ်ထားတဲ့ ညေတြကလြဲရင္ မင္း အသိဆံုးေနမွာပါ အိမ့္ျဖဴ . . . ေဆာင္းရာသီဟာ ငါ့အတြက္ ကာရံမညီေတာ့ဘူး လြမ္းဆြတ္ျခင္းႀကိဳးမိန္႔ နဲ႔ စြန္႔ခြါျခင္းျပစ္ဒဏ္ဟာ ေသရာပါ ေခါင္းေလာင္းသံတဲ့လား တယုတယ မက္ခဲ့တဲ့ အိပ္မက္ရာသီမွာ ငါ့ကို တန္ဖိုးမဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လို ေပ်ာက္ဆံုးခြင့္ေပးပါေတာ့ . . . လင္းေခတ္ဒီႏို ( 6.1.11 / 10း08 AM )